ببخشید شما، “من کار خیرانم  نه اسم وبلاگتونو بگید“

نقل این دیالوگ کار مدام من در همایش دوروزه  فعالان فضای مجازی بود،

جایی که نام وبلاگ هاو فعالیتشان از نام افراد شناخته تر شده و با تو مانوس تر بود و عملشان در فضای مجازی شاخص قضاوت از همت،اراده، روح و فکر آنان بود،

همش سر می چرخاندی و سراغ می گرفتی از این و آن تا بتوانی دوست مجازی که مدت ها به عنوان برتر در ذهنت چرخ می زد را پیدا کنی

بعضی ها با آنچه که تو در این مدت از او تصور کرده  وظاهرش را قضاوت کرده بودی از زمین تا آسمان فرق می کرد،

یکی لاغر ،یکی چاق، یکی مهربان ،یکی اخمو ،یکی شلوغ، یکی متین وآرام ولی همه با خصوصیت مشترک فعال فضای مجازی

بعضی ها تا سلام از دهنت بیرون می پرید گرم گرم می شدند ولی بعضی ها را اگر دوساعت هم برایش فک می زدی انگارنه انگار یخشان وانمی رفت ،خروس خوان  بعد از صرف صبحانه، کارگاه ها وسخنرانی ها شروع می شد و دنده پنج می رفتیم تا خوداذان مغرب ،کلاس آخر اکثرا  یا چرت می زدند یا قصد چرت زدن داشتند همه خسته وکوفته سوار اتوبوس می شدیم به سمت حرم ،خداییش این قسمت از برنامه عالی بود هر چه که خسته بودیم با رسیدن به حرم تمام می شد تو می ماندی و یک دنیا آرامش و یک دنیا حرف با معصومی از جنس خودت با کسی با ظرافت های یک زن بعدش هم که عازم اردوگاه می شدی برای شام و استراحت و دور همی پشت میزهای وسط حیاط اردوگاه و آشنایی با کسی که هم عقیده و هم فکرت بود،

می نشستی و از تجربیاتش در دنیایی که واقعی نبود بهره واز درددل با دوست مجازی که به حقیقت پیوسته بود لذت می بردی،

بالاخره این دو روز تمام شد و حالاین منم سوار بر مینی بوس راهی اصفهان با دفتری توی دستم و نسیم خنکی که از لای پنجره مینی بوس به داخل می آیدو صورتم را نوازش می دهد به همراه خود نمایی غروب خورشید درپهنای بیابان و آرزوی بغل کردن پسر سه ساله ام امیر علی

 وای کاش روزی که همه چیز آشکار می شود و باطن ها ظاهر و مجازها رنگ حقیقت می گیرند و اعمال  انسانها شناخته شده تر از نامشان و چهره شان نمود اعمالشان برگزیده شویم.

و عجب قیاس مع الفارقی است تقدیر آنجا با اینجا