باید فکری کرد. این فضای مجازی، یک‌هو آمد؛ بدون این‌که برایش فکر کرده باشیم؛بدون این‌که مبانی‌اش را بدانیم؛ بدون این‌که برای زندگی در آن، ایده داشته باشیم.

امروزه رقیبی به نام تربیت مجازی از قبیل شبکه اجتماعی و برنامک های موبایل جایگزین فضاهای تربیتی مدرسه ها و خانواده ها شده است . این امر تهدیدی جدی و نگران کننده برای والدین محسوب می شود.اگر به فکر نباشیم دیگر شاید فرصت جبران نسل تربیت شده فضای مجازی را نداشته باشیم.

فضای مجازی برای ما شده است وادی تیه؛ پر از آدم سرگردان. آدم‌هایی که تا دیروز نمی‌توانستند با هم رابطه داشته باشند، امروز کلماتشان کنار هم آمده است. بعید می‌دانم کسی باشد که تلاش کرده باشد تمام رابطه را خلاصه کند در کلمات سیاه‌رنگ. این‌جا تناسخ است و آدم‌ها توی کلماتشان حلول کرده‌اند. کلمه‌ها احساس دارند؛ شادند؛ غمگینند. زندگی مجازی، بسیاری از مرزهای زندگی واقعی را شکست؛ به بهانه این‌که کسی آدم‌های پشت این کلمات را نمی‌بیند؛ اما واقعیت چیز دیگری است؛ زندگی مجازی، دیگر مجازی نیست و پشت همه کلماتی که نوشته می‌شود، آدمی نشسته است؛ مرد یا زن؛ دختر یا پسر.

ما در حال گذر هستیم. آدم‌های در حال گذار، بیشترین آسیب را خواهند دید. آسیب‌های فضای نت، بسیار است. هنوز ما در این فضا سرگردانیم و برای زندگی‌اش برنامه‌ای نریخته‌ایم و انگار فکری هم نکرده‌ایم. برای نسل بعد، زندگی مجازی، بخشی از واقعیت زندگی انسانی است؛ اما برای ما بیشتر یک تفریح است و در بهترین حالت، مرجعی برای پژوهش. ما هنوز نمی‌دانیم به کجا می‌رویم.

در جامعه واقعی ارزشی ما که بر اساس عفاف و حجاب تنظیم شده، رابطه میان دو جنس مخالف، محدود به ضروریات عرفی بوده است. فضای مجازی، بسیاری از این حدود را شکست؛ مثل کامنت ‌گذاشتن و یا لایک زدن برای جنس مخالف. باید جایگاه عفاف در تنظیم روابط مجازی هم مشخص شود. به نظر می‌آید که در فضای مجازی، باید بحث عفاف را مطرح کرد.

بد نیست حداقل در روز عفاف و حجاب حتی شده برای یک روز هم فکری به حال عفاف مجازی داشته باشیم
و اثرات متقابل عفاف دنیای واقعی و مجازی را بهتر و دقیق تر بسنجیم

نوشته جناب آقای صدیق از کارشناسان حوزه سواد رسانه ای