*** از امام هادی(علیه السلام ) سؤال شد: چرا برخی از مسلمانان از مرگ می‌ترسند و آن را دوست ندارند؟
حضرت فرمود: زیرا آنان از حقیقت مرگ بی‌خبرند. به همین جهت از آن کراهت دارند و آن را دوست نمی‌دارند، ولی اگر آن را به درستی می‌شناختند و از اولیاء و دوستان خدا بودند، مرگ را دوست می‌داشتند و می‌فهمیدند که سرای جاوید آخرت از دنیای زودگذر فانی بهتر است.
*** تا آنجا که ایشان فرمود: اگر این جاهلان و بی‌خبران می‌دانستند که مرگ آنان را به چه نعمت‌ها و سرانجام نیکویی می‌رساند، طالب و خواستار آن می‌شدند، بیشتر از آن که یک انسان خردمند و هوشیار برای به دست آوردن تندرستی خود و دفع آفات بدنش و حفظ بهبودی خویش دوا و دارو طلب می‌کند.

دیده شده در بحارالانوار، ج 6، ص156

قال الامام الهادی(علیه السلام): «من مات علی طلب الحق و لم یدرک کماله، فهو علی خیر».
 هر کس در راه طلب و جست‌وجوی حق و حقیقت از دنیا برود و به کمال آن نرسد،‌ عاقبت به خیر (مرده) است.

 تحف‌العقول، ص 498

دعای مومن

امام سجاد علیه السلام: المؤمنُ مِن دُعائهِ ‏على ثلاثٍ: إمّا أن يُدَّخَرَ لَهُ، و إمّا أن يُعَجَّلَ لَهُ، و إمّا أن يُدْفَعَ عَنهُ بَلاءٌ يُريدُ أن يُصِيبَهُ؛

دعاى مؤمن از سه حال خارج نيست:
 يا برايش ذخيره مى‌گردد،
 يا در دنيا برآورده مى‌شود،
يا بلايى كه مى‌خواهد به او برسد، دفع مى‌‏شود.

تحف العقول، ص 280

اللهم انك آنَس الآنسين لأوليائك، و أحضرهم بالكفاية للمتوكلين عليك. تشاهدهم فى سرائرهم، و تطلع عليهم فى ضمائرهم، و تعلم مبلغ بصائرهم. فأسرارهم لك مكشوفة، و قلوبهم اليك ملهوفة. ان أوحشتهم الغربة آنسهم ذكرُك، و ان صُبّت عليهم المصائب لَجأوا الى الاستجارة بك، عِلماً بأن أزمّة الامور بيدك، و مصادرُها عن قضائك.
بارالها! تويى مانوس ترين انس گيرندگان بر دوستانت و حاضرترين آنان براى كفايت به كسانى كه توكل بر تو مى نمايند، آنان را در درونشان شاهدى و بر آنان در وجدان هاى باطنيشان مطلعى و تويى كه به مقدار بينايى هاى آنان دانايى. پس رازهاى نهانى آنان براى تو آشكار و دل هايشان رابه سوى تو شيفته و بى قرار است. اگر غربت آنان را به وحشت بياندازد، ذكر تو انيسشان گردد و اگر مصيبت هاى روزگار بر سرشان تاختن آورد، پناهندگى به تو جويند؛ زيرا مى دانند كه زمام همه امور به دست تو است و صدور آن ها از مقام قضاى تو است.

کلید واژه:دعا، دعاي عرفه، ارتباط با خدا، در همين نزديكي و دعاهای حضرت علی در نهج البلاغه

منبع :مؤسسه تحقیقات و نشر معارف اهل البیت

در یکی از روزها صبحگاهان علی(علیه السلام)فرمود：فاطمه جان!آیا غذایی داری،تا از گرسنگی بیرون آیم؟حضرت پاسخ داد：نه،سوگند به خدایی که پدرم را به نبوت و شما را به امامت برگزید،دو روز است که در منزل غذای کافی نداریم،آنچه بود به شما و فرزندانم،حسن و حسین دادم و خود از غذای اندک موجود،استفاده نکردم.
امام با تأثر فرمود：
“فاطمه جان!چرا مرا با خبر نساختی تا به دنبال تهیه غذا بروم.”
زهرای مرضیه(سلام الله)ادامه داد："ای ابا الحسن!من از پروردگار خود حیا می کنم چیزی را که بر آن توان و قدرت نداری از تو در خواست نمایم.”

بحارالانوار,ج۳۷,ص۱۰۳وج۹۳,ص۱۴۷؛مستدرک الوسایل,ج۷,ص۲۱۹

شیعیان واقعی چگونه اند؟

امام على عليه السلام: شيعَتُنَا المُتَباذِلونَ فى وِلايَتِنا، اَلمُتَحابّونَ فى مَوَدَّتِنا اَلمُتَزاوِرونَ فى اِحياءِ اَمرِنا اَلَّذينَ اِن غَضِبوا لَم يَظلِموا وَ اِن رَضوا لَم يُسرِفوا، بَرَكَةٌ عَلى مَن جاوَروا سِلمٌ لِمَن خالَطوا؛

شيعيان ما كسانى‏ اند كه در راه ولايت ما بذل و بخشش مى‏ كنند، در راه دوستى ما به يكديگر محبت مى ‏نمايند، در راه زنده نگه داشتن امر و مكتب ما به ديدار هم مى‏ روند. چون خشمگين شوند، ظلم نمى‏ كنند و چون راضى شوند، زياده روى نمى‏ كنند، براى همسايگانشان مايه بركت‏ اند و نسبت به هم‏نشينان خود در صلح و آرامش ‏اند.

كافى (ط-الاسلامیه) ج 2، ص 236 و 237، ح 24

عامل قساوت قلب:

امام صادق علیه السلام : اَوْحَى اللّه‏ُ عَزَّوَجَلَّ اِلى مُوسى عليه‏السلام يا مُوسى لا تَفْرَحْ بِكَثْرَةِ الْمالِ وَ لا تَدَعْ ذِكْرى عَلى كُلِّ حالٍ فَاِنَّ كَثْرَةَ الْمالِ تُنْسِى الذُّنوبَ وَ اِنَّ تَرْكَ ذِكرى يُقْسِى الْقُلوبَ؛.

امام صادق عليه السلام فرمودند: خداى عزّوجلّ به موسى عليه ‏السلام وحى كرد: اى موسى! به زيادى ثروت شاد مشو و در هيچ حالى مرا فراموش مكن، زيرا با زيادى ثروت گناهان فراموش مى ‏شود و از ياد بردن من قساوت قلب مى‏ آورد.

 کافی (ط-الاسلامیه) ج2، ص497

در آموزه های نهج البلاغه، انسان ها سه چهره دارند؛

١- انسان دنیا زده، اسیر هوی نفس، انسانی که فقط به خودش می اندیشد، خودمدار، خود محور و خود بنیاد. که امیر مومنان انسان خود محور را، انسان هلاک شده و بی هویت معرفی می فرمایند.
٢- انسان تلاش کننده برای رفتن و رسیدن .انسانی که در راه است، انسان در راه، انسانی است که در راه آموختن، تلاش کردن، طلب کردن و ساختن خود به سر می برد.
٣- انسان واصل شده به آن مرتبه ای که برای آن آفریده شده است.انسان تربیت یافته ،که آموزه های راه گشای الهی را وارد زندگی و عمل کرده است.

در حکمت ١٤٧ نهج البلاغه خطاب به کمیل این تقسیم بندی آمده است: «الناس ثلاثه: فعالم ربّانی و متعلم علی سبیل نجاه و همج رعاع». مردم سه دسته هستند؛ یک دسته انسان هایی هستند که خودشان را تباه کرده اند، انسان های آموزنده علم که در راه نجات اند و یک دسته هم انسان هایی که ربانی و الهی شدند.