اینجا کسی به دشمن اجازه نمی دهد حتی به اندازه سر سوزنی به منافع ملی ما چشم داشتی داشته باشد.

اینجا جوانانی هستند که هنوز پشت لبشان سبز نشده است ولی برای سبز ماندن درخت انقلاب جان می دهند.

گوش کنید صدای لالایی مادری را می شنوید که پسرش را با آرزوی شهادتش می خواباند و دخترش را با رؤیای زینب گونه بودن .
اینجا مردمانش حرف همدیگر را می فهمند و باهم وحدت دارند و به هم عشق می ورزند.
این همه خوبی مگر می شود چشم طمع جهان خوران و اسلام ستیزان را باز نکند.نه معلوم است . اصلا اقتضای هر خوبی این است که بدی در پی نابودیش باشد.اینجا کسانی هستند که ثروت ملی را از مردم دریغ دارند اما مردم قناعت دارند، رفاه را از ایشان گرفته اند ولی مردم تلاش می کنند،آزادی را زندان کرده اند ولی مردم آزاده اند، حجاب را کشف کردند ولی مردم عفاف دارند و دین را پایمال کردند اما مردم« امام »دارند.
زمزمه هایی شنیده می شود؛ ارتش دیگر بروی برادرش تیغ نمی گشاید،آن مرد به برادرسربازش گل می دهد، دانشجو “شهید دانش” در حال فراگیری دانش انقلاب است،بازاری دیگر احتکار را کنار گذاشته و در مغازه اش برای نیاز مندان باز است، لازم نیست که بگویم همسایه ها ، هم محله ای ها ، هم شهری ها ، هم استانیها و تمام همدلان سرزمینم بوی خوش محمدی آزادی را ، سرخی چشم نواز لاله،سرور شکوفه ی نو رسته استقلال در پهنه ی سبز نور« الله» را نظاره گرند؛
حتی اگر از اهل دیو و دَد هم که باشی میبینی!

……….
سی و چند سال از این حادثه شگرف تاریخی و این خروش نیکی بر پلیدی می گذرد اما هنوز اینجا ایران است، اینجا جمهوری اسلامی ایران است و اینجا رهبری دارد مقتدر که نامش «سید علی» است.

نوشته شده توسط  خانم عالمه صلصالی