“الحمد لله رب العالمین” این جمله ایست که همیشه در نماز آن را تکرار می کنیم. اما گاهی اوقات کمبودهای زندگی باعث می شود که با تمام وجود این جمله را نگوئیم بلکه با کمی دلخوری از خدا بخاطر ندادنهایش بدون باور قلبی آن را تکرار کنیم متن زیر نگاهی متفاوت به جهان اطراف ما دارد و برخی نعمتهای فراموش شده که ما اصلاً آنها را به عنوان نعمت به کار نمی بریم را به ما یادآور می شود: خدا را شکر که تمام شب صدای خرخر همسرم را می شنوم. این یعنی او زنده و سالم کنار من خوابیده است. خدا را شکر که دختر نوجوانم همیشه از شستن ظرفها شاکی است. این یعنی او در خانه است و در خیابانها پرسه نمی زند. خدا را شکر که مالیات می پردازم. این یعنی شغل و درآمدی دارم خدا را شکر که باید ریخت و پاشهای بعد از مهمانی را جمع کنم این یعنی در میان دوستانم بوده ام. خدا را شکر که لباسهایم کمی برایم تنگ شده اند. این یعنی غذای کافی برای خوردن دارم. خدا را شکر که در پایان روز از خستگی از پا می افتم. این یعنی توان سخت کار کردن را دارم. خدا را شکر که باید زمین را بشویم و اطاق را جارو کنم و پنجره ها را تمیز کنم. این یعنی خانه ای دارم خدا را شکر که در جای دور جای پارک پیدا کردم. این یعنی هم توان راه رفتن دارم و هم اتومبیلی برای سوار شدن. خدا را شکر که سر و صدای همسایه ها آزارم می دهد. این یعنی می توانم بشنوم خدا را شکر که هر روز صبح زود باید با زنگ ساعت بیدار شوم. این یعنی من هنوز زنده ام. خدا را شکر که گاهی اوقات بیمار می شوم. این به یادم می آورد که اغلب اوقات سالم هستم خدا را شکر که خرید هدایای سال نو جیبم را خالی می کند. این یعنی عزیزانی دارم که می توانم برایشان هدیه بخرم. شما چه تعداد از این نعمتها سراغ دارید؟؟ .