عجايب هفتگانه
معلمي از دانش آموزان خواست تا عجايب هفتگانه جهان را به صورت فهرست وار بنويسند. دانش آموزان شروع به نوشتن كردند. معلم نوشته ها را جمع آوري كرد. با آنكه همه جواب ها يكي نبود، اما بيشتر دانش آموزان به اسامي زير اشاره كرده بودند: اهرام مصر، تاج محل، كانال پاناما، كليساي سن پيتر، ديوار بزرگ چين و……
در ميان نوشته ها كاغذ سفيدي به چشم مي خورد. معلم پرسيد:” اين كاغذ سفيد مال چه كسي است” ؟ يكي از دانش آموزان دست خود را بالا برد. معلم پرسيد:"دخترم تو چرا چيزي ننوشتي” ؟ دخترك جواب داد:"عجايب موجود در جهان خيلي زياد هستند و من نمي توانم تصميم بگيرم كدام را بنويسم.”
معلم گفت:"بسيار خُب، هر چه در ذهنت است به من بگو،شايد بتوانم كمكت كنم!” در اين هنگام، دخترك، مكثي كرد و گفت:"به نظر من عجايب هفتگانه جهان عبارت است از:لمس كردن، چشيدن، ديدن، شنيدن، احساس كردن، خنديدن و عشق ورزيدن.”
پس از شنيدن سخنان دخترك، كلاس در سكوتي محض فرو رفت. آري، عجايب واقعي همين نعمت هايي هستند كه ما آنها را ساده و معمولي مي انگاريم و به سادگي از كنارشان عبور مي كنيم.
[عقل تا تدبير و انديشه كند               رفته باشد عشق تا هفتم سما
عقل تا جويد شتراز بهر حج                  رفته باشد عشق بر كوه صفا]
                                                                                          «مولوي»