امَّا یَبلُغَنَّ عِندَکَ الکِبَرَ اَحَدُهُمَا اَو کِلَاهُمَا فَلَا تَقُل لَّهُمَا اُفٍّ
هر گاه يكى از آن دو (پدر و مادر)، يا هر دوى آنها، نزد تو به سن پيرى رسند، به آنان اف مگو.

نحوه برخورد با والدین
وقتی قرآن می گوید «زمانی که به سن پیری می رسند»، یعنی با کنایه به ما تذکر می دهد که وقتی انسان پیر می شود، رفتارش تغییر می کند و ممکن است که این رفتار تا حدی خوشایند و دلچسب نباشد. چرا که این آدم غرغرش، توقعاتش، خواسته ها و گلایه هایش نسبت به ما زیاد می شود. از نظر قرآن در این شرایط حتی حقّ گفتن یک «اف» را به آنها نداریم.
در ادامه ی آیه آمده است:
و قُل لَهُمَا قَولاً کَریماً؛
یعنی نه تنها حق گفتن یک «اف» را به آنها ندارید بلکه می باید با کرامت و بزرگواری با ایشان سخن بگویید. درحقیقت ما را مورد پرسش قرار می دهد که این پدر و این مادر به خاطر کهولت و پیری است که این چنین رفتار می کنند؛ اما شما چگونه رفتار ناپسندتان را توجیه می کنید؟
باید مراقب واکنشهای منفی خود باشید. هنگامی آسیب به زندگی شما وارد می شود که نسبت به برخورد غلط اطرافیانتان واکنش نامناسب نشان دهید. به تعبیر قرآن حتّی گفتنِ یک «اف»، زندگی شما را دچار آسیب می کند. ترجمه ی فارسی «اف» همان «اِ» است. دقت داشته باشید که شما با گفتن«اِ» به والدین پیرتان توهین نکرده اید؛ بلکه فقط یک صوتی که به نوعی نشان دهنده ی نارضایتی شماست از دهانتان خارج شده است؛ قرآن همین را هم جایز نمی داند.

منبع : کتاب سردلبران، دکتر امیرحسین بانکی پورفرد
انتشارات حدیث راه عشق