این که گفته می‏شود “المجاز قنطرة الحقیقة” مراد چیست؟ نظر اسلام را در مورد “عشق مجازی” بفرمایید

پاسخ
 

جواب اجمالی:

1. از نظر اندیشمندان اسلامی یک عشق حقیقی بیشتر در عالم وجود ندارد و آن عشق به خدا است و سایر عشق‏ها، عشق کاذب یا غیر حقیقی یا مجازی هستند و بلکه اطلاق عشق بر غیر خدا صحیح نیست؛ چون آنها شوق هستند، نه عشق. خصوصیت آنها این است که انسان تا آن معشوق‏ها را ندارد به آنها علاقه و عشق دارد، ولی پس از وصول کم‏کم علاقه‏ی نسبت به آنها کم شده و از بین می‏رود، در حالی که عشق حقیقی آن است که پس از وصول نه تنها کم نمی‏شود، بلکه زیادتر هم می گردد.

2. عشق مجازی به سالک عارف برای تلطیف روح، کمک می ‏رساند؛ زیرا عاشق همواره متوجه معشوق است و سعی در به دست آوردن دل او دارد و حاضر است برای رضای او از همه چیز دست بکشد.

3. عشق مجازی انسان را از علایق و دلبستگی‏های این جهان آزاد کرده و تمام هموم و خواسته‏ های او را در یک جهت متمرکز می ‏کند، و همین کار باعث می‏ شود که توجه او به معشوق حقیقی، نسبت به دیگران آسان تر باشد؛ زیرا دیگران باید از هزاران خواسته و هدف دست بردارند، اما او از همه دست کشیده و فقط باید از یک مورد دل برکند تا به آستان معشوق حقیقی برسد.

4. بعضی استعداد این که مستقیماً عشق الهی در وجودشان شعله ‏ور شود ندارند، ولی در اثر ابتلا به عشق مجازی و ارضا نشدن بعد از وصول متوجه عشق حقیقی می ‏شوند و می‏ فهمند که تنها معشوق لایق به عشق‏شان و تنها موجود سزاوار محبت خدا ست.

5. علمای اسلام در مورد عشق مجازی اکثراً اظهار نظر قطعی نکرده ‏اند. البته عرفا و صوفیان عموماً طرفدار عشق مجازی هستند، ولی عده ‏ای از فقها و متکلمین شدیداً با عشق مجازی مخالفت کرده و آن را نوعی انحراف از عشق حقیقی، بلکه انحراف از دین برمی‏شمارند. و اصولاً اطلاق واژه ی “معشوق” را بر خدا صحیح نمی‏دانند و کلّاً آثار منظوم صوفیان در مورد عشق را ناشی از تمایلات جنسی یا شکست در عشق‏های مادی می ‏دانند.

منبع: برگرفته از پایگاه اطلاع رسانی حوزه