“چه کنيم در نماز حضور قلب داشته باشيم؟”

همه ما در زندگي روزمره ذهنمان هميشه درگير است. حتي گاهي اگر فرد گرفتار هم نباشد ذهن او درگير چيز ديگري است. ممکن است درگير لذت ها يا درگير خوشي ها باشد. ذهن آدمي هيچ گاه بدون درگيري نيست و اين مشغوليت هاي ذهني اغلب در نماز نيز وجود دارد. براي اينکه در نماز حضور قلب پيدا کنيم گاهي به اين موضوع فکر کنيم که اصلا چرا خدا نماز را براي ما واجب کرده است؟

شايد يکي از دلايل آن اين باشد که از اين درگيري ها براي خودمان انقطاعي ايجاد کنيم و با خدا حرف بزنيم.
داشتن تمرکز و توجه در نماز نيز نيازمند تمرين است.
براي اين تمرين و براي اين موفقيت چند کار را بايد انجام دهيم:
* اولاً زياد دعا کنيم و قبل از نماز به خدا پناه ببريم. گفتن ذکر لاحول و لا قوه الي بالله بسيار مؤثر است. شياطين را از ما دور مي کند و در ما آمادگي ايجاد مي کند.
* دوماً اينکه در همين فرصت محدودي که براي نماز مي گذاريم خلوتي ايجاد کنيم، چند دقيقه زودتر آماده شويم و در خودمان آمادگي نماز خواندن ايجاد کنيم.
* سوماً در صورت امکان ذکر رکوع و سجده را سه بار بگوييم چون سنت اهل بيت نيز به اين صورت بوده است.
* چهارماً اينکه در روايات به ما دستور داده شده که تصور کنيم آخرين نماز عمرمان را مي خوانيم. واقعا گاهي فکر کنيم ممکن است اين آخرين نماز عمرمان باشد و آخرين توشه ايست که از اين دنيا برمي داريم. کساني که به اين تمرين عمل نموده اند اعتراف کرده اند که موفق شده اند.
همچنين توجه به نکته ديگري لازم و ضروري است.
در حديثي از امام صادق (علیه السلام) آمده است که:
هرگاه بنده به نماز بايستد، خداوند عزّوجل به او رو مي كند و مدام متوجّه بنده خويش است، تا اينكه او سه مرتبه از خدا روبرگرداند. هنگامي كه بنده براي مرتبه سوم از خدا منصرف شد، خداوند نيز از او رو برمي گرداند.
در نماز رو برگرداندن از خدا عبارت از اين است كه انسان در بين نماز توجهش به غير خدا باشد.پس مي بينيم که خدا هم به ما عنايت مي کند و فرصت مي دهد و ملائکه الله هم کمک مي کنند تا در نماز غفلت نکنيم. بايدکمي بيشتر بيانديشيم!
سید محسن میر باقری