از اشک چشمانم ناراحتی ام را فهمیده بودند.
بهشان سپرده بودم ، خواهش میکنم وقتی چشمتان به جمال آقار روشن گردید من را هم دعا کنید ..
با غبطه ای خاص نظاره گر رفتنشان بودم. ..
دستانم سرد شده بود…پاهایم سست….دوباره نشستم کنارپیاده روی خیابان فلسطین
نامه ای با تمام دل شکستگی نوشتم ولی در چند خط…
نوشتم ای عشق، عاشقانت را از راه دور (اصفهان)آورده ام لیکن خودم به خاطر ازدحام جمعیت و شرایط جسمانیم در پس این درب ها باید بمانم ، نمی نویسم تا از شما تحفه ای دریافت کنم خیر ،از سر اضطرار و سر درگمی و غم تنها تسکینم این قلم و کاغذ شدند، فقط میگویم دعایم کنید …
از عمق وجودم این چند خط را نوشتم…و بی قرار تر از پیش سرپا شدم که ببینم چه کسانی بالاخره ازگیت اول که شلوغترین گیت بود گذشتند…
ناگهان …
از درون گویا کسی گفت ، بپرس و بگو…نهایت امر می گویند نه…فکر خوبی بود نه شنیدن ،در این شرایط هم می ارزد …
 اینجا خرج کردن آبرو هم ارزش دارد
شرایطم را گفتم…گفتم فرشته ای کوچک در وجودم دارم که از همین الآن آمده تا ارادت و عشق و محبتش را به تماشا بگذارد و عاشقی عاشقان را مبهوت خود نماید…بی درنگ پذیرفت…
گل از گلم شکفت….
تعلل نکردم ، نمی دانم چگونه ولی رفتم ، گیت اول،  دوم، سوم ،چهارم ،پنجم و گیت ششم
نه واقعا اینکه رسیدم به محل دیدار ،امامم و مقتدایم،و در جایی مناسب در حسینیه جا گرفتم
گفتم :آقا جان نامه ام را نخوانده اجابت کردید…

و بدون هیچ گونه سختی ، بر خلاف تصورم رسیدم به محل وصل …
عجب حال عجیبی داشتیم…نه تنها من …همه و همه ..
ثنای کوچک را می دیدم که بر پاهای کوچکش نشسته و کمرش را تا جایی که می توانست می کشید بالا، تا حضوررهبرش را به نظاره بنشیند …
مادری رامی دیدم که با دو طفل کوچکش با چه مشقتی به انتظار نشسته بود….پیر زن هایی را می دیدم که به راستی جز عشق به رهبر هیچ چیز آنهارا با آن شرایط نمی توانست ساعت ها نگه دارد. .جوان های بی قراری که با سربند لبیک یا خامنه ای دو زانو ساعت ها نشسته بودند تا به جمال یار برسند….
در نهایت سادگی ، پیچیده ترین مجهول عاشقی را باید حل می کردی . چه چیزی این همه را با این همه مشقت اینجا کشانید.
مگر گوش دادن روضه امام حسین در چنین فضایی چه لذت متفاوتی دارد ..
حسین علیه السلام که عشقش فراگیر است و اینجا و آنجا ندارد ..
ولی عمیق تر که می شدی می فهمیدی …
می فهمیدی عشق در کنار عشق غوغا می کند ، لذت گوش دادن روضه ی حسین عزیز زهرا در کنار سلاله یی از تبارزهرا ،عالمی را مبهوت خویش می نماید…
روضه ی جدشان را در حضورشان شنیدن لذتی دارد که زبان از بیانش الکن است…
باید بروی ، ببینی ، بشنوی تا بفهمی چه می گویم…
(ای پسر فاطمه منتظر تو هستیم)…ستون های حسینیه به لرزه در آمده بودند همه یک دل و یک صدا می خواندند
با هر شعار سربر گریبان می بردم و اشک می ریختم …
تمام تنم به رعشه می افتاد وقتی آن همه ارادت را می دیدم و می شنیدم. .و بالاخره انتظار به سر آمد…
و پسر فاطمه با تمام عظمتشان وارد شدند….
عجب غم عظیمی در چهره ی شان بود  ،

نوشته شده توسط وصال (طلبه حوزه حکیمه)