دختر زیبایی بود ،پر پرش هفت ،هشت ماهه به نظر می رسید، چشم های رنگی ،با یه سربند مشکی یا حسین  به سرش، بالباس سبزو مشکی بر تنش ،قبل از شروع مراسم ،نشانده بودش روی سن اصلی وبا کوزه ای که با جمله”وای از دل رباب “متبرک شده بود ،از دختر کوچیکش عکس می گرفت،
جعبه شیر خشک و آب معدنیش را هم آماده گذاشته بود تو کیفش که نکند

لحظه ای بچه اش گرسنه یا تشنه بماند
یکی در میونم یه ماچ آبدار با کلی قربون صدقه نثارش می کرد،
رفتم نزدیکش نشستم روی سن ،طوری که تو کادر دوربینش نباشم ،ازش پرسیدم ؟ “خیلی دوسش دارید“
سرش رو از پشت دوربین آورد بیرون وبا چشم غره ای بهم گفت: این چه سوالیه می پرسید خانوم ،خودم را جمع وجور کردم و گفتم نه همینطوری پرسیدم،

آره راست می گفت چه سوال بیخودی پرسیده بودم.

مگر می شود مادری بچه اش رو دوست نداشته باشد
مگر می شود برای مادر چیزی عزیزتراز فرزندش باشد
مگر می توانی رابطه ای عجیبتر از رابطه مادرو فرزندی دراین دنیاپیدا کنی
در کجای معادلات این عالم عشق مادر به فرزند تفسیر می شود اگر جمع وضرب وبه توان هم برسانی نمی شود تپش قلب مادر را در قالب اعداد محصور کرد،
مگر می شود عطش طفلت را ببینی و آتش نگیری

مگر می شود……..
مگر می شود مادرباشی گرسنگی و تشنگی کودکت را تاب بیاوری

مگر می شود مادرباشی وبرگهواره ی آرام دلت لالایی نخوانی

مگر می شود مادر باشی و بر اشک های روان فرزندت خون نباری

مگر می شود آب را فهمید ومعنا کرد وقتی حیات ثمره حیاتت به قطره ای از آن باشد
مگرمی شود تلظی فرزندت را ببینی ومضطر نشوی،مضطر...
مگر می شود تیر در گلوی پاره قلبت ،قاب چشمانت شودو قلبت تکه تکه نشود

مگر می شود ……….
مگر می شود جان دادن فرزندت را ببینی و جان ندهی
مگر میشود…………

السلام علیک یا حضرت رباب،ایتها المضطر

نوشته شده توسط یاعلی (طلبه حوزه حکیمه)