برخی دختر خانم ها تا پیش از ازدواج در مورد آراستگی ظاهر خود، چه در لباس پوشیدن و چه در رعایت نظافت و آرایش نه تنها خیلی جدی هستند بلکه گاهی از حد لازم نیز فراتر می روند، اما پس از ازدواج و سپری شدن ماههای اولیه زندگی مشترک، گویی ازیک ماموریت پر مشقت بازگشته و به مرخصی آمده اند، خود را رها می کنند و هیچ توجهی به سرو وضع نامرتب خود ندارند.

زیبایی در صورت و مو و جاذبه در دیگر اعضای زن، برای جلب مودت شوهر و عطوفت آنها به یکدیگر است که اگر برای نامحرمان و حتی در مواردی برای محارم غیر از شوهر نمایان گردد موجب فساد است. زن آنگاه که قدم به خانه شوهر می گذارد، لازم است زندگی خود را بیاراید، خود را آرایش کند، زیبایی های اندام و زیور و زینت بدن و لباس خود را در معرض دید شوهر بگذارد. دائم به زیبایی خود و خانه همت داشته باشد و تا حد امکان در آرایش خود تنوع داشته باشد. چنین استفاده ای از زیبایی ها و زینت ها ، نه تنها مذموم نیست، بلکه فضیلتی ممدوح است که ثواب عبادتها را مضاعف می گرداند.

دیده شده در کتاب استانداردی برای زیبایی، امین کشوری، ص260