نگاهی به تاریخ زندگی بشر نشان می دهد که انسان از دیرباز به مقوله آرایش، البته نه لزوما به معنای امروزین آن توجه داشته است. پس آرایش چه برای زن و چه مرد یا پیر و جوان قدمتی دیرینه دارد و با بشر همراه و همگام بوده است. برخی نظریه پردازان بر این باورند که آرایش در تاریخ اولیه بشر به جای آنکه مفهومی زنانه  و مبتنی بر زیبایی شناسی باشد، بیشتر برای تفکیک هویت ها و تعلق های قبیله ای و طایفه ای به کار می رفته است. در جامعه های ابتدایی، هم زنان و هم مردان بدن های خود را تزیین می کردند، اما نه برای زیبایی. این پدیده به سبب نیازی بود که از شرایط کار در جامعه ابتدایی پیش از تاریخ سرچشمه می گرفت. در آنزمان هر فرد که به یک گروه خویشاوندی وابسته بود، می بایست با چنین شیوه ای نشانه گذاری می شد.

سمیر کومار معتقد است ، رد پای جراحی، آرایش و استفاده از محصولات معطر و بهداشتی را می توان در دوران اولیه بشر و نیز اعصار مصریان، یونانیان و رومیان یافت . انسان اولیه صورت خود را با رنگ های قرمز، قهوه ای و زرد- که از گل و لای و آرسنیک (شبه فلز سمی) بدست می آمد- نقاشی می کرد. از استخوان ها برای فر دادن موها استفاده می شد. آرایش، خال کوبی و زیورآلات، اطلاعات ضروری اجتماعی را با خود به همراه داشت.

اولین مردمانی که از لوازم آرایش (البته نه به شکل امروزی) استفاده می کردند، مصریان بودند. حدود سه هزار و پانصد سال قبل از میلاد مسیح برای مراسم مذهبی، عطریات و لوازم آرایشی مصرف می کردند.عصاره گیاهان  را به بدن می مالیدند تا پوستی نرم و خوشبو داشته باشند.

استفاده از حمام معطر نیز به این دوران تعلق دارد. لوازم آرایش آن زمان از ریشه، برگ و شیره درختان وبرخی مواد معدنی مثل محلول تهیه می شد. مصری ها از دوده چراغ برای سیاهی ابروها و یا اکسید آهن برای تهیه سرخاب استفاده می گردند. بسیاری از نام های افراد بر اساس کلمه” نفر"، به معنی زیبا ساخته می شد؛ برای مثال نفرت، نفرتیتی، نفرتاری.الهه زیبایی ، “هاتور طلایی ” بود که به شکل آرمانی در اشعار عاشقانه دیده می شد. مردان و زنان مصری چشم های خود را با مواد معدنی که روی پالت های صاف سنگی می ریختند ، آرایش می کردند. آن ها در استفاده از لوازم آرایشی ، کلاه گیس، حلقه های گل و کتان های مرغوب بسیار فراط می کردند، اشیای بسیاری مانند انواع شانه و آینه بر جای مانده و حاکی از آن است که ظاهر افراد تا چه حد اهمیت داشته است.

مصریان برای نگاهداری مو، نواری به دور سر می بستند و در پشت گره می زدند. زنان، اغلب گل هایی از نیلوفر آبی را به موبند خود می افزودند. نیلوفر آبی نمادی از وفور نعمت بود، همان گونه که افعی ، نماینگر قدرت سلطنتی و پر مقدس، نمادی از حکومت به شمار می رفت.

آن ها از سنگ معدن مس و مرمر سبز- که نماد حاصلخیزی است- مواد آرایشی چشم را تهیه می کردند (که امروزه به سرمه معروف است) گونه ها و لب ها را با استفاده از گل اخرای حاصل از اکسید آهن قرمز می کردند که در مصر فراوان بود.

دیده شده در کتاب استانداردی برای زیبایی،امین کشوری ،ص 15