امیرالمؤمنین(ع) میفَرمایَد:

سوگند به آنکه هَمه‌ی صِداها را می‌شِنَوَد، هیچکس دِلی را شادِمان نَسازد، مَگر آنکه خُداوَند از آن شادِمانی، لُطفی بیافَرینَد، وَ آن لُطف، دَر هِنگامِ مُصیبَت وَ گِرِفتاری، هَمچون آبی رَوان، بِسوی آن مُصیبَت وَ گِرِفتاری سَرازیر شَوَد، وَ آنرا اَز او دور گردانَد

???? نهج البلاغه - حِکمَت۲۵۷