به نظر اهل سنت، امامت حاکمیتی دنیوی( ونه منصبی الهی) است که از رهگذرآن، جامعه مسلمین سرپرستی و اداره می شود. از نظر اهل تسنن از آنجا که هر جمعیتی به پیشوا و بزرگی نیاز دارند جامعه مسلمین نیز پس از پیامبر(صلی الله علیه و آله) باید برای خود رهبری برگزیند و چون برای این گزینش، راه و رسم ویژه ای ترسیم نشده است، انتخاب جانشین پیامبر (صلی الله علیه و آله) می تواند از راههای مختلف همچون رجوع به آرای اکثریت مردم یا بزرگان آن ها یا وصیت خلیفه پیشین یا حتی کودتا و غلبه نظامی باشد.

ولی شیعه که امامت را ادامه نبوت و امام را حجت خدا در میان خلق و واسطه فیض اوبه مخلوقات می داند، معتقد است که”امام” تنها به تعیین الهی است که از زبان پیامبر(صلی الله علیه و آله) و یا امام پیشین معرفی می شود. این ایده به دلیل جایگاه رفیع و بلند امامت در تفکر شیعی است که امام را نه تنها سرپرست و مدیر جامعه مسلمین، که بیان کنندهاحکام الهی و مفسر قرآن کریم و راهبر راه سعادت می داند.

(کتاب نگین آفرینش، محمد امین بالادستیان و جمعی از نویسندگان،ص 29)