روزهای بلند و گرم تابستان…
هوایی غبارآلود
و وجودی خسته و تنها و غریب…
نمی دانم چرا دلم هوای چمران را کرده است…
هوای قنوتش را.
هوای حرفهایش را…
هوای صدایش را…
در این بیهوده بازار ، هیچ و پوچ مانده ایم زیر خروارها آلودگی ..
هو هوی گناه ، از هر روزنه ای دارد وارد جسم و جانمان می شود…
راستی …
اینجا که هوایش این همه گرفته و پر آلوده است، آدم هایش گهی صاف و گهی ناصاف …
این جا که دل از خیلی از چراها درمانده و ناجواب مانده….
چرا پس وجودم به خود نمی لرزد…
چرا دست ها و پاهایم راهشان را نمی یابند…
چشم هایم به دنبال چه می گردند…
زبانم ….ای واااای دلم…
خدای من…
معبود من…
مرا از این بیچارگی تن در این روزهای پایانی مهمانیت ،به حق این ماه عزیزرهایی ده که روحم را در قفسی تنگ گرفتار ساخت …
مرا از این بازار بیچارگی رهایی ده که گویا زنجیری از گناه به وجودم تنیده اند که مرا به وصل تو نرسانند..

دلنوشته از وصال(طلبه حوزه حکیمه)