زمانی عروج می کنی و به قرب باری تعالی می رسی که از نفس خویش بگذری…
خود را در مسلخ عشق فنا کنی و در بحر بی کران الله غرق شوی…
این گونه ست که از خویشتن خویش خواهی گذشت و قدم در وادی دوست می نهی و خود را فناء الی الله خواهی دید…
ابراهیم بر خواسته ی نفسش غالب آمد ، حب دنیائی اش را به فدای عشقی ابدی نمود و اینگونه تمام هستش را به مسلخگاه کشانید.
و چه زیبا خواهد بود به قربانگاه کشانیدن نفس خویش در محضر حضرت عشق…و چه زیباتر که حضرت عشق خود ما را برهاند از تمام پلیدی های وجودمان…
خداوندا بپذیر مرا تا قربانی نمایم نفسم را و به احیا در آوردم زیبایی های تو را در وجود خویش.

دلنوشته توسط وصال