آیا درست است که امام حسین علیه السلام در روز عاشورا برای کشتگان عاشورا به خصوص برای عباس بزرگ و علی اکبر و نیز برای کودک 6 ماهه گریه کرده اند؟ آیا این گریه ضدیتی با روح تسلیم در برابر خدا ندارد؟
پیامبر کودکی را از دست دادند، در حدی که اشک از چشمان پاک پیامبر بر گونه ها ریخت که برای عده ای پرسش انگیز شد! یا رسول الله شما به ما دستور بردباری می دهید؟ پیامبر فرمودند : جگر گوشه ام را از دست داده ام، عاطفه فوران محبت دارد ولی قلب من تسلیم حکم خداست.
حسین بن علی علیه السلام مظهر رحمت و لطف است. او انسان کاملی است که رحمانیت پروردگار در او تجلی کرده است.

او پدر است وعلی اکبر را دوست دارد او حبیب بن مظاهر را دوست دارد، او شیر خواره را دوست دارد. این حوزه عاطفه حسین است و اما قلب آقا یک پارچه تسلیم فرمان خداست و لذا در مناجات آخرین قتلگاهی گفت: خدایا تسلیم فرمان توام.
در هنگام رفتن به میدان دو حالت بر حسین بن علی حاکم بود: اشک می ریختند، دوم اینکه لبخند می زدند. اشک و لبخند با هم مخلوط می شود و بروز دو حالت ارزشمند و عمیق در انسان است. علی بن ابی طالب در یک شب بهت زده ی صفین، بدن عمار را پیدا کرد و سر عمار را بر زانو نهاد و فرمود:” ای مرگی که مرا رها نمی کنی ! دیگر مرا نجات بده! تو که همه دوستان را از من ستاندی و گرفتی” این اوج عطوفت انسان کامل روی زمین است.

منبع: سفری به ژرفای دریا، دانشگاه صنعتی اصفهان، علی رهبر، آبان 86